៤. បុប្ផវគ្គ
កោ ធម្មបទំ សុទេសិតំ, កុសលោ បុប្ផមិវ បចេស្សតិ។
អ្នកណានឹងដឹងច្បាស់នូវផែនដីគឺអត្ថភាពនេះ និងយមលោកគឺអបាយភូមិ ៤ និងមនុស្សលោកនេះព្រមទាំងទេវលោកបាន អ្នកណានឹងជ្រើសរើសនូវចំណែកនៃធម៌ ដែលព្រះតថាគតសំដែងប្រពៃហើយ ដូចមាលាការដែលឈ្លាសវៃ ជ្រើសរើសនូវផ្កាដូច្នោះឯង។
សេខោ ធម្មបទំ សុទេសិតំ, កុសលោ បុប្ផមិវ បចេស្សតិ។
ព្រះសេក្ខបុគ្គលនឹងដឹងច្បាស់នូវផែនដីគឺអត្តភាពនេះ និងយមលោកគឺអបាយភូមិ៤និងមនុស្សលោកនេះព្រមទាំងទេវលោកបាន ព្រះសេក្ខបុគ្គលនឹងជ្រើសរើសនូវចំណែកនៃធម៌ ដែលព្រះតថាគតសំដែងប្រពៃហើយ ដូចមាលាការដែលឈ្លាសវៃ ជ្រើសរើសនូវផ្កាដូច្នោះ។
ឆេត្វាន មារស្ស បបុប្ផកានិ , អទស្សនំ មច្ចុរាជស្ស គច្ឆេ។
ភិក្ខុនឹងដឹងច្បាស់នូវកាយនេះថា ដូចជាដុំពពុះទឹក ដឹងច្បាស់នូវកាយនេះថា មានសភាពដូចព្រេញថ្ងៃ គប្បីកាត់នូវផ្កាជាប្រធាននៃមារគឺវដ្ដៈ៣ទៅកាន់ស្ថានជាទីមិនឃើញនៃមច្ចុរាជ។
សុត្តំ គាមំ មហោឃោវ, មច្ចុ អាទាយ គច្ឆតិ។
មច្ចុគឺសេចក្ដីស្លាប់តែងកៀរយកទៅនូវនរជន អ្នកមានចិត្តជាប់ជំពាក់ក្នុងអារម្មណ៍ផ្សេង ៗ កំពុងជ្រើសរើសនូវផ្កាគឺកាមគុណ ៥ នុះឯង ដូចទឹកជំនន់ធំ ដែលកួចយកអ្នកស្រុកកំពុងដេកលក់ទៅ ដូច្នោះឯង។
អតិត្តំយេវ កាមេសុ, អន្តកោ កុរុតេ វសំ។
អ្នកធ្វើទីបំផុតគឺមរណៈ តែងក្រុងសត្វ ដែលមានចិត្តជាប់ជំពាក់ក្នុងអារម្មណ៍ផ្សេង ៗ កំពុងជ្រើសរើសនូវផ្កាគឺកាមគុណ ៥ មិនឆ្អែតឆ្អន់ក្នុងកាមទាំងឡាយនុះឯង ឲ្យនៅក្នុងអំណាចរបស់ខ្លួន។
បលេតិ រសមាទាយ, ឯវំ គាមេ មុនី ចរេ។
ភមរជាតិមិនធ្វើផ្កាឈើដែលមានពណ៌និងក្លិនឲ្យវិនាសទេ ក្រេបយកតែរស ហើរទៅ យ៉ាងណាមិញ អ្នកប្រាជ្ញគប្បីត្រាច់ទៅក្នុងស្រុកក៏យ៉ាងនោះឯង។
អត្តនោវ អវេក្ខេយ្យ, កតានិ អកតានិ ច។
ពាក្យចាក់ដោតទាំងឡាយរបស់ជនដទៃ បុគ្គលមិនគួរធ្វើទុកក្នុងចិត្តទេ កិច្ចដែលធ្វើ ហើយនឹងមិនទាន់ធ្វើហើយរបស់ជនដទៃ(ដែលមិនមែនជាមុខការរបស់ខ្លួន) បុគ្គលមិនគួរពិនិត្យមើលទេ បុគ្គលគួរពិនិត្យពិចារណា តែកិច្ចការទាំងឡាយ ដែលធ្វើហើយនឹងមិនទាន់ធ្វើហើយរបស់ខ្លួនតែម៉្យាង។
ឯវំ សុភាសិតា វាចា, អផលា ហោតិ អកុព្ពតោ។
ផ្កាឈើមានទ្រង់ទ្រាយល្អ មានពណ៌(ល្អ) តែគ្មានក្លិន(ក្រអូប)(រមែងមិនក្រអូបដល់អ្នកដែលទ្រទ្រង់)ដូចម្ដេចមិញ វាចាជាសុភាសិត រមែងគ្មានផលដល់អ្នកដែលមិនធ្វើតាមដូច្នោះ។
ឯវំ សុភាសិតា វាចា, សផលា ហោតិ កុព្ពតោ ។
ផ្កាឈើដែលមានទ្រង់ទ្រាយល្អ មានពណ៌ មានក្លិន(រមែងក្រអូបដល់អ្នកដែលទ្រទ្រង់)ដូចម្ដេចមិញ វាចាជាសុភាសិត រមែងមានផលដល់អ្នកដែលធ្វើតាមដោយគោរព ដូច្នោះឯង។
ឯវំ ជាតេន មច្ចេន, កត្តព្ពំ កុសលំ ពហុំ។
មាលាការចេះធ្វើសំណុំនៃកម្រផ្កា អំពីគំនរនៃផ្កា(ផ្សេងៗគ្នា) ឲ្យច្រើនបាន យ៉ាងណាមិញ កុសលដែលសត្វកើតមកហើយ គួរធ្វើឲ្យច្រើនយ៉ាងនោះ។
សតញ្ច គន្ធោ បដិវាតមេតិសព្វា ទិសា សប្បុរិសោ បវាយតិ។
ក្លិនផ្កាឈើ ផ្សាយទៅច្រាស់ខ្យល់មិនបាន ក្លិនខ្លឹមច័ន្ទន៍ក្ដី ក្លិមខ្លឹមក្រស្នាក្ដី ក្លិនផ្កាម្លិះរួតក្ដី ក៏ផ្សាយទៅច្រាសខ្យល់មិនបាន ចំណែកក្លិនរបស់សប្បុរសទាំងឡាយ រមែងផ្សាយទៅច្រាសខ្យល់បាន ព្រោះសប្បុរសរមែងផ្សាយទៅគ្រប់ទិស។
ឯតេសំ គន្ធជាតានំ, សីលគន្ធោ អនុត្តរោ។
ក្លិននៃសីលជាគុណជាតិប្រសើរបំផុតជាងគន្ធជាតិទាំងនេះគឺ ខ្លឹមច័ន្ទន៍ ខ្លឹមប្រស្នា ផ្កាឧប្បល ផ្កាម្លិះលា។
យោ ច សីលវតំ គន្ធោ, វាតិ ទេវេសុ ឧត្តមោ។
ក្លិនក្រស្នា និងក្លិនច័ន្ទន៍ណា ក្លិននេះក្រអូបមានប្រមាណតិចទេ ចំណែកក្លិននៃបុគ្គលមានសីលទាំងឡាយណា ក្លិននោះទើបក្រអូបលើសលប់ ផ្សាយទៅក្នុងទេវលោកនិងមនុស្សលោកបាន។
សម្មទញ្ញា វិមុត្តានំ, មារោ មគ្គំ ន វិន្ទតិ។
មារាធិរាជ(ទុកជាខំស្វែងរក)ក៏មិនជួបនូវផ្លូវរបស់លោក អ្នកមានសីលបរិបូណ៌ អ្នកនៅដោយសេចក្ដីមិនប្រមាទ អ្នករួចស្រឡះ(ចាកធម៌ជាគ្រឿងសៅហ្មង) ព្រោះដឹងច្បាស់នូវហេតុ។
បទុមំ តត្ថ ជាយេថ, សុចិគន្ធំ មនោរមំ។
ផ្កាឈូកទុកជាកើតក្នុងគំនរសម្រាម ដែលគេចាក់ចោលក្បែរផ្លូវធំនោះ ក៏គង់មានក្លិនក្រអូប ជាទីរីករាយនៃចិត្តបាន ដូចម្ដេចមិញ ។
អតិរោចតិ បញ្ញាយ, សម្មាសម្ពុទ្ធសាវកោ។
បណ្ដាជនដែលដូចជាគំនរសម្រាម សាវ័ករបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធរមែងរុងរឿងកន្លងផុតបុថុជ្ជនទាំងឡាយ ដែលល្ងិតល្ងង់ ដោយប្រាជ្ញា(របស់ខ្លួន) ដូច្នោះឯង។
No comments:
Post a Comment